Zmierzch i jego parodie

Tytuł: Zmierzch

Autor: S. Meyer

Seria: Zmierzch tom 1
Wydawnictwo: Wydawnictwo Dolnośląskie

Rok wydania: 2009

Ilość stron: 416

   W wielu recenzjach nawiązywałam do książki Stephanie Meyer. Zapewne wielu z was ją czytało lub przynajmniej kojarzy. Postanowiłam jednak przybliżyć ją tym, którzy mogli jeszcze nie mieć z nią do czynienia oraz przypomnieć tym, którzy ją znają.

   Była to pierwsza książka z gatunku paranormal romance, z którą się zetknęłam. Najpierw jednak widziałam film, który zachęcił mnie do przeczytania tej historii. I powiem, że powieść parę lat temu bardzo mi się podobała. Zostałam wierną fanką Edwarda, a po przeczytaniu kolejnych części, także Jacoba – im więcej miałam lat, tym wskazówka wielbicielomierza przechylała się w stronę tego drugiego. Teraz mój stosunek do niej jest raczej sentymentalny.

   Zmierzch to pierwsza książka sagi o tym samym tytule. Reklamowany był (i jest) jako megabestseller. Hasła reklamowe piszą, że to „magiczna opowieść o zakazanej miłości wampira i nastolatki”. Tyle w tym zachwytu, że trochę mnie mdli. Bella Swan zmienia szkołę. W nowej placówce poznaje chłopaka, Edwarda, który jest bardzo tajemniczy, skryty i niesłychanie pociągający. W końcu okazuje się, że Edward i cała jego rodzina to wampiry. Ale te dobre wampiry, gdyż oni piją krew wyłącznie zwierząt. Młodzi zakochują się w sobie, jednak Edward stara się odsunąć od siebie Bellę, gdyż obawia się, że może ją skrzywdzić. W końcu inny wampir obrał sobie jego ukochaną za cel i muszą ją wywieźć z miasta w celu ochrony. Oczywiście James ją dopada, jest bójka i zagrożenie śmiercią. Na szczęście wszystko dobrze się kończy. Streszczenie spłyca specjalnie fabułę książki, by nie pozbawić was ciekawszych smaczków z powieści. Wszystkie one krążą głównie wokół pary bohaterów i ich miłości, ale pojawia się też kilka innych momentów, które wyróżniają tę powieść na tle innych.

   Nie twierdzę, że Zmierzch to literatura wysokich lotów. Jednak jak na romans jest wyjątkowo nowatorska. Mamy tu do czynienia z motywem wampirów ujętym zupełnie inaczej niż dotychczas. Od tej książki właściwie zaczęła się moda na dobrych wampirzych bohaterów. Mit Draculi odwrócono o 180 stopni. Podobnie zrobiono z innymi „potworami”. Większość tego typu elementów to czysta fikcja i całkowity wymysł autorki. Ale pasują do charakteru powieści.

   Wkurzająca jest postać Belli. Większość krytyków określało ją przymiotnikiem „pretensjonalna”. Ja dodam, że jest ona zbyt dojrzała jak na swój wiek. Edward może być, w końcu ma ponad sto lat. Ale ona? Który człowiek w wieku 17 lat, wie co chce w życiu robić?

   Książka przemyca też pewne treści, które rodzicom nastolatków bardzo się spodobają. Mianowicie rozsądne podejście do spraw seksu i poczekanie z inicjacją.

   Ogólnie Zmierzch jest dobry, ale jak dla mnie już nie rewelacyjny. Przynajmniej nie po tylu latach od przeczytania. Zawiera w sobie pewne elementy niedorzeczności, które nawet w romansie paranormalnym są nie do końca akceptowalne.

   Fenomen Zmierzchu wywołał falę szalonego zachwytu i wyraźnej niechęci. Ta pierwsza dotyczy młodych dziewcząt, które z wielbicielek stały się szalonymi fankami. Ta druga dotyczy całej reszty ludzi (szczególnie zazdrosnych mężczyzn ;) ), którzy radzą sobie z tym zjawiskiem za pomocą humoru. W internecie zaczęły pojawiać się parodie.

   Cóż można o nich napisać? Większość nie jest robiona przez profesjonalistów. Jednak w końcu i profesjonaliści postanowili zarobić na fenomenie i wyprodukowali parę parodii.

   Najgorszą możliwą, którą ktokolwiek odważył się wydać jest Zmrok napisany przez środowisko uniwersytetu Harvard pod pseudonimem Harvard Lampoon (lampoon to po angielsku paszkwil). Szkoda słów. Książka reklamowana jako fenomenalna parodia okazała się totalnym gniotem. Zamiast śmieszna jest żałosna. Szkoda na nią waszych pieniędzy. Jedyne co w niej dobre to okładka. Ta udała się wydawcy.

   Dużo lepszy jest film z zeszłego roku Wampiry i świry. Jest to komedia na miarę Poznaj moich spartan i American pie. Śmieszna, ale w tym rubasznym i infantylnym sensie. Parodiuje trzy pierwsze ekranizacje sagi Stephenie Meyer. Obejrzyjcie trailer, w nim znajdują się wszystkie najlepsze momenty tego filmu. 

   Najlepszą robotę wykonała grupa Hillywood. W krótkich 10-minutowych odcinkach sparodiowali dotąd trzy części filmu i zrobili to najlepiej ze wszystkich. Parodię budują w formie teledysku do odpowiednio dobranej do fabuły Zmierzchu piosenki. Subtelnie wyśmiewają absurdy książek/filmów nie dochodząc przy tym do granicy niesmaku. Nie ma co o nich pisać. Ich trzeba zobaczyć.

Za inspirację do napisania tego posta dziękuję mojej przyjaciółce, Majce :)