Blask księżyca Rachel Hawthorne

 


         Tytuł: Blask księżyca

         Autor: R. Hawthorne

         Wydawnictwo: Amber
         Seria: Strażnicy nocy tom 1

         Rok wydania: 2010

         Ilość stron:280

  Od paru lat narasta zainteresowanie romansami z wątkiem paranormalnym. Chyba zaczęło się od Zmierzchu. Przynajmniej u mnie, bo przyznam szczerze, że paranormal romance wydają mi się dużo ciekawsze od zwykłych. Oczywiście, kiedy następuje fascynacja jedną rzeczą za chwilę pojawia się wiele podobnych, by na fali zgarnąć trochę sławy i oczywiście kasy. Blask księżyca należy zdecydowanie do tej grupy. I jak większość w tym celu powstałych powieści nie jest najwyższych lotów.

   Zaczyna się prologiem, pisane w pierwszej osobie, bohaterką jest nastolatka, spotyka przystojniaka. Brzmi znajomo? Czyżby Zmierzch 2? Czepiam się. Jednak po przeczytaniu ¾ serii zaczęłam zauważać pewne irytujące prawidłowości.

   Moja recenzja jest krytyczna częściowo zapewne z powodu moich osobistych preferencji. Ale w znaczeniu słowa recenzja jest słowo „subiektywna”. Uznajmy jednak, że moją opinię kieruję głównie do osób o podobnych poglądach.

   1. Nie lubię książek o nastolatkach. Jestem już po dwudziestce i to może dlatego, nie znoszę powieści o małolatach. Na swoje usprawiedliwienie mam argument. Większość takich bohaterek jest ponad wiek dojrzała. Przeżyły już wiele, mają niewiadomo jakie doświadczenia i ogólnie posiadają umysł trzydziestolatki. Tylko w miłości są cholernie naiwne.

   2. Pierwsza narracja mnie wnerwia. Po prostu. Ale w ciągu czytania idzie się przyzwyczaić, więc ten argument nie miał większego wpływu na mój negatywny odbiór.

    3. Lubię jak świat przedstawiony w powieści jest przemyślany, a nie jest dziełem przypadku.

    To tyle w tej kwestii. Przejdę więc do sedna.

   Kayla Madison pracuje jako przewodniczka w Parku Narodowym gdzieś tam. Ma 17 lat, ale zdążyła kilka lat temu zrobić kurs ratownika wodnego. Kiedy była małą dziewczynką była świadkiem śmierci swoich rodziców, których zastrzelili myśliwi myśląc, że to wilki. Pracuje z grupą nowych przyjaciół i Lucasem, który jest ciachem. Tajemniczym ciachem. Ona na niego leci. Zarys relacji. Teraz akcja. Grupa przewodników eskortuje przez las naukowców, którzy chcą badać wilki. Ale okazuje się, że nie chodzi im o wilki, ale o wilkołaki. Nadążacie? Podejrzewają też, że Lucas jest jednym z nich. Co okazuje się prawdą. Zamykają go w klatce. Kayla go uwalnia i dowiaduje się, że sama też jest zmiennokształtną i za parę dni przejdzie pierwszą przemianę, której nie przeżyje bez swojego partnera, którym jest… Pytanie za sto punktów! Tak! Zgadliście. Lucas. Po drodze oczywiście Kayla flirtowała z Masonem, członkiem ekspedycji. Właściwie nie do końca była nim zainteresowana, ale skoro nie miała chłopaka, a chciałaby mieć, to ten był bezpieczniejszy od pociągającego ją Lucasa. Ja tam nie do końca chwytam jej system wartości. W końcu źli chłopcy są fajniejsi, ale ok. Postaram się tyle nie czepiać, co będzie raczej trudne.

   Wielki minus dla autorki za pobieżne traktowanie sporych problemów. „Jestem wilkołakiem? Och. Ale w sumie nie jestem pewna. Chyba boję się przemiany. Ale nie da się jej zatrzymać. No to trudno”, „Zabiłeś swojego brata? W sumie to i tak był już stracony dla świata. Nie przejmuj się”. Czy normalny człowiek tak by zareagował? Zostawmy tę kwestę. Chociaż sposób przedstawiania wszystkiego przez Hawthorne jest jakby niedopracowany. Wyłącznie głowni bohaterowie posiadają bardziej rozwiniętą charakterystykę. Postacie poboczne są ledwo zarysowane. Pisarka nie skupia się nawet tak bardzo na wątku miłosnym, jakby wymagał tego profil książki. Zresztą pozostałe wątki też są potraktowane po macoszemu.

   Odniosłam wrażenie, że ta książka to taki bigos. Wszystkiego po trochu, ale nie za dużo. Długo się kisi, a potem ma dziwny smak. Zawsze kojarzy mi się z tym daniem sformułowanie „przegląd tygodnia”. Wrzucasz wszystko, co masz po ręką i jakoś się to w garnku połączy. Ten przepis wykorzystała chyba autorka. Nic nie jest dopracowane do końca. I nie ma znaczenia tutaj fakt, że jest to pierwszy tom serii.

   Na uznanie zasługuje jednak sposób wymyślenia tego świata. Biorąc pod uwagę ile powstało już powieści o wilkołakach myślałam, że nic mnie nie zaskoczy. A tu masz! Pomysł z całą otoczką przemiany – niezły. Chociaż tylko to.

   Niestety zapewne cała skupiona wokół tego filozofia wpłynęła na decyzję o wieku bohaterów. Kompletnie nietrafioną (problemy, które ich spotykają i ich zachowanie wcale nie wskazują, że mamy do czynienia z nastolatkami). Była też punktem wyjścia do fabuły pierwszej części. Sam motyw śmierci jej rodziców powstał tylko po to, żeby usprawiedliwić wychowywanie się Kayli poza watahą. Tym samym pisarka łatwo mogła wprowadzić czytelnika w całą historię, robiąc to wprowadzając w to Kaylę. Nic innego właściwie ich śmierć nie wniosła. Poza oczywiście jej problemami emocjonalnymi. I nieumiejętnym opisem pisarki, jak bohaterka sobie z nimi poradziła. Po prostu, kiedy Hawthorne przypominała sobie o tym problemie Kayli uznawała, że pora chyba wspomnieć o tym w książce, niezależenie od akcji. Tu może trochę przesadziła, ale naprawdę odniosłam wrażenie, że jest to bardzo naciągany wątek.

   Ogólnie uważam, że książka nie jest najwyższych lotów. Bohaterka powinna być starsza, wątki bardziej rozwinięte, historia lepiej opisana, a wątek miłosny dużo bardziej dopracowany. Powieść nie brzmi autentycznie. W innych książkach odnosiło się wrażenie, że coś opisane w nich historie mogą dziać się zaraz za ścianą. Tu zieje sztucznością. Blask księżyca jest niewymagający. Do poczytania w pociągu lub w kolejce do lekarza. Ciekawie zarysowany świat, ale zbyt dużo niedociągnięć. Ujdzie.

   Choć mimo banalnej i słabej fabuły, książka zaciekawiła mnie na tyle, żebym przeczytała całą serię. I tak wiem, kto będzie z kim, ale czasami miło przeczytać coś odmóżdżającego o naiwnej miłości. Takie książki też spełniają pewną funkcję. Jeszcze nie znalazłam dla niej nazwy, ale wiem, że jest. Inaczej nie czytałabym takich czytadeł.