Narzeczona Diabła Stephenie Laurens

 

Tytuł: Narzeczona Diabła

Autor: S. Laurens

Wydawnictwo: bis

Seria: Klub Cynsterów

Rok wydania: 2007

Ilość stron: 572

   Pora cofnąć się trochę w czasie i poznać Anglię w okresie regencji (tu 1818 rok). Honoria jest guwernantką. Ale nie taką zwykłą. Zajmuje się wyłącznie pannami, którym został tylko rok do debiutu w towarzystwie. Przygotowuje je tak, żeby nie przyniosły wstydu rodzinie, czyli wyszły dobrze za mąż. Jeszcze nigdy nie zawiodła.

   To zlecenie miało być takie jak każde. A nawet łatwiejsze, gdyż jej podopieczna jest już prawie zaręczona z samym księciem. Tylko nikt nie chce jej powiedzieć jak ten książę się nazywa. Nie zapytała lady Claypole, ponieważ przy pracodawcach nie chciała wyjść na źle poinformowaną. Uznała, że przecież szybko się tego dowie dyskretnie rozmawiając z mieszkańcami miasteczka. Niestety. Wszyscy doskonale wiedzą kto jest księciem, więc w rozmowie nie mówią o nim po nazwisku.

   Zirytowana brakiem postępów Honoria wyjeżdża z domu pastora. Postanowiła skrócić sobie drogę ścieżką przez las. Niespodziewanie na środku drogi znajduje nieprzytomnego mężczyznę. Ktoś go postrzelił. Dziewczyna nie wpada w panikę, co bardzo jej się chwali. Próbuje zatamować krwawienie, ale krwotok jest za silny. Na szczęście tą samą ścieżką nadjechał konno bardzo przystojny dżentelmen. Ponieważ zbliżała się burza, a ranny młodzieniec ledwo dyszał postanowili przenieść go do leżącej w pobliżu chaty gajowego. Ofiarą okazał się kuzyn przybyłego dżentelmena. A kula trafiła go w arterię serca. Nic nie dało się zrobić. Zaś Honoria i dżentelmen musieli spędzić tę noc w chacie obok zwłok młodego człowieka.

   Nad ranem znalazła ich ekipa poszukiwawcza (nieobecnośc Honorii zmartwiła jej pracodawców). I jak to w tamtym okresie bywało, od razu uznano dziewczynę za skompromitowaną. I tu wkroczył nieznany dżentelmen. A właściwie Sylvester Sebastian Cynster, szósty książę St. Ives, ale przyjaciele i rodzina nazywają go po prostu Diabeł Cynster. Diabeł zachował się honorowo i oznajmił Honorii, że się z nią ożeni. W sumie zdecydował o tym jeszcze przed tym, nim ją skompromitował. Przykład miłości od pierwszego wejrzenia.

   Uparta Honoria nie chce jednak dać się przywiązać i ograniczać jakiemuś tam księciu. Chce podróżować po Afryce. Połowę książki stanowią zatem sceny poszukiwania zabójcy Tolly’ego i przekonywanie Honorii do małżeństwa. Niektóre są gorące.

   A następna część opisuje ich małżeńskie pożycie i poszukiwanie zabójcy, który w międzyczasie stał się też zamachowcem na życie księcia i jego żony. Autorka zapewniła czytelnikowi przednią rozrywkę. Z jednej strony historia miłości dwóch uparciuchów, z drugiej dobry kryminał. A najlepsze jest to, że ten tom to tylko pierwszy z trzynastu opowiadających historię rodu Cynsterów. A właściwie mężczyzn, którzy należą do szlachetnego Klubu Cynsterów.

   Wszystkich męskich członków tej rodziny można nazwać bez przesady apodyktycznymi i aroganckimi. A Diabeł jest z nich najgorszy. Nic dziwnego, że tak mi się te książki podobają. Odezwał się mój instynkt pierwotny. Czasami chciałabym, żeby facet złapał mnie za włosy i pociągnął do jaskini. A Diabeł nie musi w tym celu nawet używać siły. Jest mistrzem manipulacji. Ale kocha swoją żonę. Nawet jeśli jej tego nie powiedział.

   Przy okazji podczas wgłębiania się w zakamarki śledztwa poznajemy lepiej obyczaje tamtego okresu. Ubiór, życie codzienne i etykietę. Czasami wpadnie i kawałeczek historii kraju. Chyba nie ma przyjemniejszej formy poznawania historycznych szczegółów. W sumie jest jeden. Cofnąć się w czasie i zobaczyć wszystko na własne oczy. Chociaż Laurens opisuje rzeczywistość w taki sposób, jakby uczestniczyło się w życiu jej powieściowych bohaterów.

   Arogancja Cynsterów jest też powodem wielu prześmiesznych sytuacji opisanych w książce. Szczególnie, kiedy niewzruszona Honoria przyłapała ich na zakładaniu się, kiedy zostało poczęte małe książątko. Biedacy musieli całą wygraną przeznaczyć na nowy dach plebani i jeszcze być obecni na jego poświęceniu. Już chyba nigdy nie odważą się otwarcie jej przeciwstawić. Na szczęście wszyscy są jeszcze kawalerami i nikt inny nie może nimi rządzić. Do czasu…

   Naprawdę dobrze czyta się to ogromne tomiszcze. Nie sądziłam, że tak długo rozwijana miłosna historia może być ciekawa, ale na szczęście się myliłam. Widać można pisać o rozkwitającym uczuciu bardzo dużo nie uciekając się do utartych frazesów i używając coraz to nowych epitetów. Przy Cynsterach nie można się nudzić.